Heupdysplasie hond – oorzaken en mogelijkheden tot behandeling en/of levensverbetering

Waaruit blijkt dat een hond aan heupdysplasie lijdt?

Dysplasie van de heupen bij honden is een regelmatig voorkomende kwaal bij grotere type honden. HD, zoals de aandoening afgekort genoemd wordt, is veelal erfelijk. Met name rottweilers, Duitse herders, retrievers en berner sennen zijn er gevoelig voor. Voor een pijnloos hondenleven is het belangrijk dat de ziekte in een zo vroeg mogelijk stadium ontdekt wordt. De aandoening is voor een hondeneigenaar niet altijd duidelijk zichtbaar. Honden met een diagnose heupdysplasie hebben veelal te kampen met:

• verminderde zin om te bewegen
• moeilijk op kunnen staan
• mank lopen
• schommelend achterlijf bij het lopen
• de hond galoppeert liever dan hij draaft.

Als een jonge hond deze meest voorkomende symptomen vertoont, is het raadzaam tijdig de dierenarts te raadplegen.

Wat is precies heupdysplasie?

Heupdysplasie is een vervorming van de heup waarbij de kop van het bovenbeen niet goed in de bekkenkom past. Dat kan komen doordat de heup- of heupkom een afwijkende vorm heeft, of het gewrichtskapsel niet stevig genoeg is. Situaties waarbij de heupkom de kop van de heup niet goed vasthoudt, kunnen ertoe leiden dat deze eruit schiet. Overmatige kom- of kapselruimte door een niet goed ontwikkeld heupgewricht leidt tot beschadigingen, vochtophopingen en ontstekingen. Voor honden die erfelijk belast zijn, is het daarom belangrijk dat ze in de puppytijd geen snelle en abrupte bewegingen maken. Wanneer de pup zich niet te veel belast op gladde vloeren en met traplopen kunnen bij een leeftijd van 12 tot 18 maanden, wanneer de gewrichtskapsels stijver zijn geworden, de klachten uit zichzelf afnemen.

Hoe oud kan een hond worden met heupdysplasie?

In principe kan elke hond met dysplasie aan de heupen een hoge leeftijd bereiken. De afwijking op zich is niet volledig te genezen, maar met een juiste manier van bewegen wel te stabiliseren. Daarnaast kunnen hondeneigenaars erop letten dat het dier niet te zwaar wordt. Mocht de afwijking in het gewricht in die mate vervormd zijn dat de klachten escaleren, kan de dierenarts besluiten tot het verstrekken van medicatie of een medische ingreep. Voordat overgegaan kan worden tot behandeling is het belangrijk de mate en oorzaak van heupdysplasie helder te krijgen. Met deze informatie kan overgegaan worden op:

• pijnmedicatie, bij lichte pijnklachten
• fysiotherapie om te kijken of een operatie voorkomen kan worden
• bekkenkanteling, voor puppy s met veel pijnklachten
• een kunstheup voor de oudere hond
• heupkopresectie als de heup niet meer te redden is.

Hoe stelt de dierenarts de mate van dysplasie vast?

Zoveel verschillende rassen, zoveel verschillende vormen van heupdysplasie. Niet elke hond heeft een misvormde heupkom. De dysplasie kan zich door een langere periode van ontsteking ontwikkelen tot artrose, met alle andere vervelende gevolgen van dien. Daarnaast kan het zinvol zijn een jonge hond van een kwetsbaar ras vroegtijdig te laten checken op heupafwijkingen. De makkelijkste en tevens meest voorkomende manier waarmee bij jonge honden vaak gecontroleerd wordt op HD is het PennHipp onderzoek. Hierbij wordt een serie röntgenfoto’s gemaakt, waarbij de heupen in meerdere posities en met een lichte gewichtsbelasting worden gefotografeerd. Mocht het röntgenonderzoek geen uitsluitsel bieden, kan de dierenarts besluiten tot een MRI-scan of CT-scan. Tip:Raadpleeg de website om te kijken hoeveel een huisdierenziektekostenverzekering besparend werkt op gespecialiseerde dierenartsonderzoeken en behandelingen bij heupdysplasie van de hond.

Taak van eigenaar bij constatering heupdysplasie hond

Er zijn verschillende hondenrassen waarbij HD verwacht kan worden. Zeker voor honden die in volwassen staat meer dan 30 kilo wegen, is het verstandig op jonge leeftijd al een lichamelijk onderzoek te laten uitvoeren. Ook een uitgebreid research naar de gezondheid van de (groot)ouders van het dier is aan te raden. Buiten de genetische aanleg van het dier is het belangrijk dat het type hond dat tot de zogenaamde risicogroep behoort een goed dieet volgt. Gebleken is dat honden die voer krijgen met een laag energie- en hoog calciumgehalte een grotere kans hebben op de ontwikkeling van HD. Bij twijfel over een bepaalde manier van voeden is de dierenarts de aangewezen persoon voor advies. Stilzitten is niet goed voor een hond met heupdysplasie, maar dat geldt eigenlijk voor alle honden. Minimaal een keer per dag lekker bewegen in de buitenlucht is dan ook een pre. Voor honden waarbij de diagnose heupdysplasie is gesteld of die ervan verdacht worden, is rechtlijnig bewegen de beste manier. Hierbij worden de bil- en rugspieren optimaal gebruikt. Snelle wendingen veroorzaken ongemak en pijn. Hoe zwaarder een hond weegt, hoe groter de belasting is die het heupgewricht te verduren krijgt. Dat is ook een van de redenen dat bij dieren lichter dan 12 kilo heupafwijkingen vrijwel niet voorkomen. Een hond heeft een ideaal gewicht wanneer de ribben niet zichtbaar maar wel voelbaar zijn. Weetje: een dier dat gezond eet en voldoende beweegt, heeft niet alleen minder pijn bij heupdysplasie van de hond maar ook een betere afweer tegen vlooien en teken.

Pijnvrij van hond houden bij heupdysplasie

Wanneer eenmaal is vastgesteld dat de hond een heupafwijking heeft, is het de taak van de eigenaar het dier zo pijnvrij mogelijk te houden. Dat kan door de hond:

• als pup niet té ruw en té lang met andere puppy's laten ravotten
• de hond in de eerste 12 tot 18 maanden rechtlijnig te laten draven
• ervoor zorgen dat hij niet te dik wordt
• bij toename van pijn of manken de fysieke belasting terugschroeven